آلبوم Ultraviolence نه ساله شد

بعد از موفقیت آلبوم Born to Die ، لانا دل ری به سراغ ضبط آلبوم دوم خودش رفت ، بر خلاف آلبوم اول که فضایی پاپ و R&b داشت این آلبوم جاز و سافت راک بود.

این آلبوم اخیرا نه ساله شده است. دور و بر این آلبوم کلی قضایا نهفته است که در این پست با هم مرور می کنیم.

آلبوم التراوایولنس آلبومی خوب بود. تم آن دارک تر از قبل بود ولی در عین حال خشونت در روابط میان دو فرد را نیز به صورت تحسین شده ابراز می کند. مثلا در ترک التراوایولنس این مورد بیشتر دیده می شود.

He hit me and it felt like a kiss/ I can hear violins, violins/ Give me all of that ultraviolence.

منتقدان از این نظر به این آلبوم خرده می گیرند. خود دل ری نیز در سال 2017 اعلام کرد که برخی از لاین های مربوط به اشعار آلبوم التراوایولنس و خصوصا آهنگ اصلی آلبوم را دیگر نمی خواند ، خودش گفته است که در آن زمان تحت تاثیر یک بند خاصی بوده که تحت تاثیر تعلیمات آن بند و دسته ( بهتر است از نام فرقه استفاده کنیم ) این اشعار را سروده است.

برخی از ترک های این آلبوم هیت های بسیار خوبی شدند من جمله West Coast یا Brooklyn Baby .

خاطره شما از این آلبوم چیست؟